URINETOWN (2009-2011)

Première Urinetown 10-09-2009

Voor aanvang van deze satirische musical had ik me (bewust) niet voorbereid op een verhaallijn enz. om me te laten verrassen. En wat heb ik gelachen…! Toen bekend werd dat René de rol van ‘verteller’ had was ik wel enigszins teleurgesteld, maar gelukkig is er ook ruimte in Urinetown voor de zang van René, ook al zien we qua liedjes geen performance van hem zoals we dat tot nu toe gewend waren.

Voor aanvang leverde we uiteraard de Toi met kaart af bij René – bier is altijd welkom – en we gingen naar de (kleine) foyer van Het M-Lab om ons op te maken voor de première van vandaag.

Om kwart voor 8 begon zich al een enorme rij te vormen bij het ingangsgordijn, dus zijn we daar ook gaan staan om te voorkomen dat we (weer) achteraan een stoel moesten gaan zoeken. Qua BN-ers heb ik weinig mensen gespot. Remko & Niels (Les Mis) waren er wel en ook Erwin van Lambaart met zijn vrouw en René’s vader en Tanya. In de wachtrij spotten we nog wat bekenden en om 20:15 uur gingen de deuren open. Er volgde een ware stormloop op de eerste rij en er was ook een aantal stoelen ‘gereserveerd’ d.m.v. een bordje, dus we gingen 2e rij zitten, prima plaatsen. M-Lab is met z’n 150 toeschouwers nogal klein, dus eigenlijk zit je altijd goed.

Kleine Eefje (Suzan Seegers) lag bij het orkest onder de piano te slapen met haar knuffel vastgeklemd. Het ontging veel bezoekers die nog een plaatsje zochten… De voorstelling begon met het wakker worden van Suzan als Kleine Eefje en René als Agent Knuppel voegde zich bij haar. René had het weer een paar keer over “Zeikstad, de mjoeoeoeosikol” maar de zaal moest – in tegenstelling tot de Try outs – nog een beetje warmdraaien. Er werd nog niet zoveel gelachen, iedereen was nog aan het aftasten wat er te zien zou zijn. Door de voorstelling heen werd dit ruimschoots goed gemaakt. Als je eenmaal de meligheid van het gebodene te pakken hebt is er geen houden meer aan.

Jamai als Bobby Goud en Suzan als Kleine Eefje blijken toch wel de publieksfavorieten. Zij vertolken de rollen volgens mij precies zoals ze bedoeld zijn. Eigenlijk verdient iedereen die een rol heeft een pluim, want de spelers zijn heel goed op elkaar ingespeeld terwijl ze nog nauwelijks voor publiek gespeeld hebben. De choreografie is af en toe hilarisch en best ingewikkeld, maar het gaat ze allemaal (ja, óók René) goed af. Het leuke is het kleinschalige bij M-Lab. Bij deze musical spelen ze over de volle breedte van de zaal, dus eigenlijk zit je overal goed. Er gebeurt altijd wel íets voor jouw neus. Ook weten ze met kleine middelen grootse dingen uit te beelden en er is duidelijk oog voor details (zoals bv. de duif op het dak die erbij gepakt wordt als Bobby bovenop een gebouw staat en de knuffel van Kleine Eefje die – bijna – een hoofdrol speelt).

Urinetown is echt anders dan anders. Omdat je hier en daar afgeleid bent als je bv. ineens een ‘andere’ musical meent te herkennen in het gebeuren en er soms een grote drukte voor je neus afspeelt moet je jezelf wel eens herpakken om nog steeds de verhaallijn te blijven volgen. Je kan het ook allemaal heerlijk aan je voorbij laten trekken en lekker genieten en lachen om alles wat zich afspeelt. Zelfs de pauze en het einde wordt aangekondigd in de verhaallijn, dus je weet precies hoe het ervoor staat en waar je aan toe bent.

Buiten was het één en al gezelligheid in de pauze en na een enthousiast gesprek met een mevrouw bleek ze de moeder van Zjon Smaal te zijn. Toen we de zaal weer betraden voor de tweede akte bleek Lot (Noortje Herlaar) nog steeds vastgebonden te zitten, zoals ze de eerste akte achtergelaten was. ’t Arme kind…

Na afloop van de tweede akte volgde een langdurig applaus en de cast bleef langer staan zodat er nog foto’s gemaakt konden worden. Uiteraard kregen ze ook bloemen na deze (geslaagde) première.
Na afloop vertrok het publiek naar de foyer, de cast bleef in de zaal voor een persmoment. Er werden pers-CD’s met scènefoto’s verspreid en zelf hebben we ook foto’s gemaakt. De meligheid ging ook na de show – tijdens dit moment – nog gewoon door.

Foto: Bianca Bakker
Boven de foyer van M-Lab is een balustrade met een gordijn ervoor. Van ITW wisten we nog dat de cast daar zou verschijnen voor een foto-momentje. Het momentje was superkort, maar het staat er op.

Foto: Bianca Bakker
Na dit moment kwamen de castleden druppelsgewijs door de foyer richting hun familie en vrienden (en niet te vergeten de bar). In het voorbij lopen bedankte René nogmaalsl voor de toi (die hij vandaag voor de première uitgepakt had) en hij was heel blij, de première was goed gegaan en iedereen sloot dit af met een tevreden gevoel.
In de gang stond Daan Wijnands, de choreograaf. We hebben hem gecomplimenteerd met de choreografie van Urinetown. (Wie René zo aan het dansen kan krijgen verdient wel een compliment). Een leuk gesprek met een vrolijke man. Hij vond het zo leuk dat niet alleen bekenden complimentjes uitdeelden en/of een praatje met hem maakten. Met Suzan hebben we het vooral over haar stemgebruik gehad en ze zei dat ze haar stem niet hoefde te belasten met de meisjesstem die ze gebruikt voor de rol van Kleine Eefje. Gelukkig maar, want ze moet dit een maand volhouden.

Foto: Bianca Bakker

Video van het slotapplaus:

Er vind ook nog een grappig ons-kent-ons gevoel plaats bij de cast van Urinetown, want…
– Han Oldigs stond met René in Hamelen
– Suzan Seegers stond met René in Hamelen en in Les Misérables
– Jamai Loman stond met René in Les Misérables
– Noortje Herlaar en René stonden op het Uitmarkt-podium (Mary Poppins-gedeelte en LMT)
– Zjon Smaal stond met René in Beauty and the Beast
– Michael Muller en Anouk Roolker blijken als Hamelen-kindjes gespeeld te hebben met René…

Het was weer een hele leuke avond. Urinetown is echt een must-see musical, of… zoals de Telegraaf zegt: “Ze zijn er in het M-Lab weer in geslaagd om met minimale middelen een maximaal resultaat neer te zetten”
En zo is het!

Foto: Bob Bronshoff

+ + + + +

*2 dagen voor de première trad de cast van Urinetown op
tijdens het Musical Awards Gala 2009:

Urinetown Tour-première 27-10-2010

De cast van Urinetown 2010/2011

Vandaag was de première van Urinetown on Tour in het Oude Luxor in Rotterdam. René zou langskomen om zijn tois op te halen, maar zo hectisch als premièredagen altijd zijn was dat ook vandaag zo. Hij maakte evengoed eventjes tijd en we togen met onze handen vol naar de zijkant van het gebouw waar hij al snel verscheen. De enorme bos bloemen hadden we in de kleedkamer laten bezorgen, de rest kreeg hij nu. Geniet maar even mee.

Video Urinetown toi uitreiking 2010

De rode loper lag uit en er was wat pers verzameld. Floris Eykemans heb ik bij de rode loper nog even gesproken (het langste cast lid van 2009, hij speelde toen o.a. de rol van Agent Hoenderhok). Van hem hoorde ik daar waarom er van de vorige ensemble-leden zo weinig mensen in de 2010 versie spelen: Urinetown was in 2009 hun afstudeerproject. Hij was samen met Noortje Herlaar, die in de vorige versie Lot Kleinhart speelde. Brigitte Heitzer was er uiteraard ook en o.a. Roberto de Groot, Tommie Christiaan, Remko Harms (die zelf interviews afnam bij de rode loper en later bij de toiletten) en Erwin van Lambaart en zijn vrouw Pien.

De voorstelling begon iets later als gepland omdat iedereen vrij laat zijn plaats opgezocht had, maar we hoorden al snel de stem van René bij de intro. Even later verscheen hij schuin achter ons met zijn zaklampen om de zaal streng toe te spreken en de musical enigszins in te luiden. Al snel volgde op het toneel het ‘joggingloopje’ op die suffe schoenen en wij lagen al weer gestrekt. De gouden sliertjes die René uit zijn zak haalde had ik nog niet eerder gezien.

Foto: RoyBeusker
Laat maar komen die show, we hadden er enorme zin in! We hebben wat afgelachen op rij 1. Onderstaand volgen uiteraard wat kleine spoilertjes, maar ik zal niet teveel weggeven.

Al snel zit je er weer helemaal in en je zit vooral in het begin continue te grinniken om wat zich allemaal voor je neus afspeelt. Daan Wijnands mag van mij sowieso een Musical Award voor de choreografie, want het is werkelijk hilarisch. Hoe die man René ook aan het bewegen heeft gekregen, ik lach me tranen, zo leuk. Renée van Wegberg heeft ook enorm veel (overbodige?) pasjes en dansmomentjes zodat je helemaal afgeleid bent van wat ze staat te vertellen, want je zit maar te grinniken erom. Haar opkomst á la Mary Poppins was hilarisch. Hoe verzin je het…
Ik zal niet iedereen beschrijven, maar iedereen was écht een première aan het spelen: allemaal een tandje erbij en de zaal was razend enthousiast. Bij “Sta op en loop” ging de zaal sowieso helemaal los, maar Jamai wist het allemaal nóg erger te maken en bleef maar staan met zijn gezicht op “Kom maar, kom maar, klap nog maar ff lekker door…” Het werd nog net geen staand ovatie, maar het scheelde weinig. Iedereen reageerde uitzinnig.

Foto: Roy Beusker
We waren ook dolblij dat we helemaal links zaten, want René kwam rechts op en spoot zijn spuitbus helemaal leeg, dus even later vergingen de eerste rijen in die hoek van de stank. Het lied met de M.E.-schilden vind ik ook helemaal te gek en de scène waarin René Kleine Eefje ‘vangt’ als ze voorbij holt werkt ook wel op de lachspieren. Wat speelt Suzan toch ook een leuke kleine Eefje, dikke pluim voor haar performance waar ze zeer terecht een Musical Award voor ontving.

Ik zag wat kleine wijzigingen t.o.v. de vorige versie. Ellis steekt bv. de aansteker niet meer in haar borstzakje maar in haar schort. Ook de val van het “silhouet” wordt nu geprojecteerd op een luxaflex-scherm dat in het midden van het decor hangt. Voorheen was dat op het muurtje waar Lot voor zit op haar stoel. JoosD en ik zaten elkaar gelijk aan te stoten van “Hey, dat was eerst anders!” Aan het einde was er nu ook een leuke finale ingebouwd met een korte versie van het succesnummer “Sta op en Loop” die dankbaar ontvangen werd door het publiek.

Foto: Roy Beusker
De zaal was razend enthousiast en regelmatig volgde er een flink applaus inclusief fluitconcerten en joelen. Na afloop ontvingen de castleden bloemen van o.a. Erwin van Lambaart. Helaas was er na deze première geen perscall op het toneel.

Foto: Roy Beusker
Toen de cast verdwenen was bleek het decor multifunctioneel: de achterwand werd opengeschoven en er stond ineens een bar waar iedereen een drankje kon gaan halen (met de consumptiebonnen). Op het toneel werd dus een kleine afterparty gevierd en we waren in afwachting van het trapmoment. Ik had een perspas gekregen zodat ik het trapmoment mocht filmen en dat is altijd zó leuk: al die blije gezichten, de muziek van de musical keihard en iedereen klapt zich een ongeluk terwijl de cast de trap af komt. Helaas was dit moment niet weggelegd voor de ‘gewone’ bezoekers, want die werden na de voorstelling verzocht het theater te verlaten terwijl het juist zo’n leuke kers op de taart is. Omdat het Luxor qua foyers niet zo groot is kwam de cast halverwege de zaal binnenlopen en daalde met elkaar de trappen af richting het toneel. Door de enorme drukte werd dit een hectisch tafereel, maar het voordeel voor de castleden was dat ze direct hun naaste familie en vrienden langs de kant zagen staan en daardoor gelijk de nodige felicitaties en schouderklopjes ontvingen. Er werd als groep ook niet geposeerd voor de fotografen, dus het was allemaal wat minder strak georganiseerd als we gewend zijn bij premières. Veel fotografen mopperden dat ze nauwelijks foto’s van de cast hadden kunnen nemen, maar ik had iig hét trapmoment erop staan en kon René evengoed nog wel eventjes volgen tussen de enorme mensenmassa. Het was hectisch en leuk om van zo dichtbij mee te mogen maken.

Na afloop van het ‘trapmoment’ liepen we nog diverse castleden tegen het lijf en ein-de-lijk kreeg ik de gelegenheid om Fred Butter eens te spreken Uiteraard ook even gecomplimenteerd met zijn rol van Jim Haller in LMT en gevraagd waarom hij ooit door de reguliere AU naar buiten kwam. Zijn antwoord was hilarisch: “Ja, dat durf ik niet. Stel nou dat ik naar buiten kom en dan staat er helemaal niemand op mij te wachten…?!” Voor Ellis van Laarhoven (onze favo ijsheks uit Hamelen) had ik ook bloemen laten bezorgen in de kleedkamer als toi. Op de toneel-afterparty kreeg ik er warme knuffels voor, ze vond het zó leuk. Tijdens het heen-en-weer-schuifelen op het overvolle toneel en in de foyers kwamen er zakken patat mét mayo voorbij. Heerlijk! We hebben gesmuld. Toen we naar buiten liepen stond Roosmarijn van Bohemen bij de uitgang. We spraken ook over de vorige versie van Urinetown waar ze in speelde en over haar niet-meer-verschijnen in de C-1000 reclames (en dat ze daardoor nu stukken minder leuk zijn). Bij het voorstellen moest ze zo lachen, want: “In de C-1000 reclames speelde ik een type en dat type heette dus Marijke!” Je verzint het niet…
Zelfs op de stoep kwamen de bitterballen nog voorbij en nadat we die op hadden was het echt tijd om naar huis te gaan. Het was inmiddels erg laat, maar het was het waard. Van alle premières die ik ooit meegemaakt heb was dit wel de meest simpele van opzet, maar qua sfeer en relaxedheid (vooral voor de cast) misschien wel één van de leukste.
Ik had het niet willen missen, we hebben genoten.

Video: Sta op en loop, slotapplaus en de afterparty: