HAIR (2005)

[Marijke]

HAIR FACTS
Deze rockmusical is na bijna 35 jaar nog steeds een begrip met haar hits Aquarius, Hair en Let the Sunshine In. Musicalregisseur David Gilmore heeft de show opnieuw vormgegeven en aangepast aan deze tijd. De grootschalige musicalklassieker is t/m zondag 30 januari in Nijmegen te zien en zal daarna toeren langs diverse theaters in ons land.

René van Kooten speelt in Hair de rol van Claude, een jongen in de Flower Powertijd. Hij wordt heen en weer geslingerd tussen zijn groep vrienden en de plicht om in dienst te gaan. De rockmusical Hair is een musical die bol staat van de overbekende hits als Aquarius, Ain’t got no grass, Hair en Let the sunshine in. De musical was in 1968 een enorme sensatie. Niet in de laatste plaats door het heftige taalgebruik, maar ook omdat de acteurs naakt op het podium verschenen. Nu 37 jaar na dato blaast Stairyway Productions de musical nieuw leven in. De musical (in het Engels) wordt gespeeld door een Amerikaanse cast aangevuld door René van Kooten en Chaira Borderslee.
Stairway Productions, de producent van HAIR, brengt vanaf 1 maart t/m 3 april 2005 Hair in Theater Pepsi Stage te Amsterdam. Na de NL tour zal Hair verder spelen in Duitsland met deze Amerikaanse cast (zonder René van Kooten en Chaira Borderslee, deze rollen zullen door anderen ingevuld worden).

CAST:
George Berger – Tom Plotkin
Claude Bukowski – René van Kooten
Sheila Franklin – Chaira Borderslee
Hud – Charl Brown
Crissy – Aileen Payumo
Neil ‘Woof’ Donovan – Steven Janji
Dione – Danielle Thomas
Tourist Couple – Michael Parillo & Brad Standley
Jeanie – Elena Gronlund

ENSEMBLE:
Gabrielle Stravelli
Molly Curry
Earnestine Boles
Brandon Pearson
Robb Sherman
Emily Mitchell
Jessica
Dana Steer
Calvin A. Perry
Danny Javanov
Frank
Monique Ramasco
Kirsten Hetzenberg

SONGS:
Aquarius
Sodomy
Donna
Hashish
Colored Spade
Manchester
Abie Baby
I’m Black – Ain’t got no
Air
Party Music
My Conviction
I got life
Frank Mills
Hair
L.B.J.
Electric Blues – Old fashioned Melody
Hare Krishna
Where Do I Go?
Black Boys
White Boys
Walking in Space
Easy to Be Hard
Three-Five-Zero-Zero
Good Morning Starshine
What a Piece of Work Is Man
Somebody to Love
Don’t Put it Down
The Flesh Failures/Let the Sun Shine in

MUSICALWORLD RECENSIE (gedeelte)
On january 26th 2005, the moon, Mercury, Venus, Mars, Jupiter and Saturn all aligned in the constellation ‘Aquarius’. Many people believed it was the dawning of a new age, the age of ‘Aquarius’ symbolizing a pooling of everyone’s creativity, an age of communalism

Omdat er de afgelopen jaren zoveel ellende in de wereld is gebeurd, vond producent Stairway Productions het tijd om de Love en Rock musical ‘Hair’ naar Nederland te halen. Een geheel Amerikaanse cast beleefde in mei 2003 haar première in Berlijn en maakt sindsdien een Europese tournee. Nu is het de beurt aan Nederland om terug te gaan naar het jaar 1968, naar de tijd van ‘Love, Peace and Happiness’ en van de Bloemenkinderen.

Het verhaal speelt zich af in New York. Terwijl de Vietnam oorlog woedt, zoekt de nieuwe generatie haar plaats in de maatschappij en droomt van idealen als vrede en een geweldloze wereld. Claude (René van Kooten) maakt kennis met een groep hippies en wordt al snel door Berger (Tom Plotkin), de charismatische leider van het stel, en diens vriendin Sheila (Chaira Borderslee) opgenomen in de groep.
Claude staat voor een moeilijke keuze; hij moet in dienst maar zou het liefst zijn oproepingsbevel verbranden. Als tijdens een vreedzaam samenzijn de een na de ander de oproepberichten in het vuur gooien, twijfelt Claude. Hij neemt deze zware stap toch niet, de waarden van zijn ouders en zijn plichtsbesef zijn te diep geworteld.
Een bad (hash-)trip waar angst, euforie, paniek en regelrechte horror dicht bij elkaar liggen, maakt dat de twijfel bij Claude alleen nog maar meer toeslaat. Hij is bang om dood te gaan in Vietnam. Als Claude uiteindelijk dan toch door het strijdende leger in Vietnam wordt ingezet, worden zijn angsten werkelijkheid. Claude wordt getroffen door een kogel en neemt afscheid van zijn vrienden. Een afscheid dat, ondanks alles, gedragen wordt door hoop, liefde en vrede.

René van Kooten voelt zich duidelijk op zijn plaats in deze musical. Met nummers als ‘I Got Life’ kan hij zijn rock kant aan het publiek laten zien. Maar hij weet ook de gevoelige snaar te raken tijdens ‘Where do I Go’ en ‘The Flesh Failures’.

Mr. Hair himself – Tom Plotkin – zien we in de rol van Berger. Een rol die hij nu al zo’n 2 jaar speelt en hem op het lijf geschreven lijkt te zijn. Of hij nu echt stoned op het podium loopt, daar valt over te twisten, maar hij weet het hippie-gevoel wel goed over te brengen want Berger houdt van alles en iedereen; van het publiek in de zaal, de mensen op het balkon en zelfs van een ‘frikandel…..speciaal’.

‘Hair’ moet het niet hebben van het verhaal want dat is flinterdun. Ook de projecties die het verhaal moeten ondersteunen komen niet echt tot zijn recht. Doordat er weinig dialogen zijn en de musical nagenoeg geheel is doorgecomponeerd, gebeurt er altijd wel iets op het podium waardoor de aandacht niet gevestigd is op het projectiescherm. Tijdens ‘The Flesh Failures’ worden beelden uit de Vietnam oorlog getoond om de ellende nog eens te benadrukken die Claude daar te wachten staan.
Dat Stairway Productions met deze ‘Love and Rock’ musical iets goeds in handen heeft, is tijdens de première ruimschoots bewezen. De thema’s ‘love and peace’ zijn ook nu weer actueel met alles wat er zich in de wereld afpeelt. Daarnaast zorgt de formule van herkenbare muziek, gecombineerd met een goede cast, ervoor dat je met een positief gevoel de zaal verlaat. Wat mij betreft dus echt een aanrader!
‘Give me a head with Hair, long beautiful Hair’

[Marijke]

 

HAIR PREMIERE
26 januari 2005, Stadsschouwburg – Nijmegen

Het was – eindelijk – zover, we gingen naar de HAIR-première! De kaarten waren loei-duur, maar we wilden hier toch wel heel graag bij zijn. De dresscode was Hippie, dus we hadden ons flink uitgedost. Het voelde wel wat ongemakkelijk… Met een groep bekenden van het forum reden we naar Nijmegen en kwamen we aan bij de rode loper (of beter gezegd: de rood verlichtte trap). Het gebouw was roze verlicht en allemaal neonlicht er omheen, bovenaan stond een hippies-bus en een kleine groep mensen die nog wat VIPs wilden spotten. We zijn snel naar binnen gegaan, want het was zó koud…

Zoals afgesproken belden we René, zodat we de Toi konden overhandigen (een Toi-boek met bijdrages van heel veel mensen). Hij stond al op het toneel zei hij, maar kwam evengoed toch even naar de AU. Snel daar het boek gegeven, ff snel doorgebladerd, kadootjes snel uitgepakt. Glunderende René riep “Onwijs bedankt!!” en we maakten nog snel een foto met hem in onze dwaze outfits. Hij zou het op een later tijdstip echt bekijken.

Er stond binnen een heel leuk reclamestandje met in enorme letters HAIR erop, dit bleek voor een Hair-extensions-reclame te zijn (één van de sponsors). Het leek ons leuk om voor die stand een foto te maken, dus ff gevraagd aan de meneer van de stand (Is dat uw eigen haar? Jazeker… not) René stond mega-leuk op die poster en we vielen letterlijk op dat stuk! *KADENG! De kraam ineens in 2-en, het bord achterover op de grond, de man flipte en wij kregen de slappe lach. Met z’n allen de kraam gerepareerd en alsnog op de foto. De man kon ons wel schieten…

Martin Verheesen was er met Carla. Ik hoopte op héél Buckshot, maar alleen Martin was er. Die mannen zijn echt niet into-musicals. Martin wist nog te vertellen dat morgen om 12.00 uur de nieuwe Buckshot-coverband-site in de lucht gaat. Voortaan heet de coverband Push Play.

We hadden hele slechte plaatsen toebedeeld gekregen en zaten in de nok. Het decor was erg simpel, een bouwwerk van steigerpalen met wat plateaus ertussen. Hierop, hieronder, hiertussen en hiervoor werd hevig gedanst en gezongen en erachter was een groot videoscherm, maar wij konden de beelden nauwelijks zien. Het decor veranderde gaandeweg ook niet.
Berger (spreek uit Burger) kwam op en begon wat te brabbelen, vooral over zichzelf. “Hamburger, Cheeseburger, Fwikendellll Special!” Oh, we waren al begonnen wat een vaag begin. René kwam vanuit de zaal op en het ene na het andere nummer werd opgevoerd. Achter elkaar door, want deze musical is doorgecomponeerd. (Wat een *tuut *-plaatsen hadden we zeg, van alles wat zich op de linkerkant van het toneel afspeelde zagen we niets, het balkon hing er overheen). Van sommige nummers wist ik niet eens dat ze in Hair verpakt zaten, ik herkende er behoorlijk veel. Vlak voor de pauze werd het indrukwekkende nummer “Where do I go” gezongen door René. De overige cast stond overal rondom hem op het toneel in lange gewaden en toen… doofde het licht en liet iedereen zijn kleding vallen. De complete cast stond dus naakt op het podium, op één na…

Om het te volgen viel de Engelse taal me alles mee, de tekst werd niet afgeraffeld en er werd goed gearticuleerd. Het ging Chaira & René ook heel goed af. René zag er lekker uit in z’n pittig strakke shirt met z’n opblaasarmen, lange haren, broek met wijde pijpen en z’n Allstars.
Deze musical is echt niet te vergelijken met alles wat we gezien hebben, ik denk dat het voor mensen onder de (noem eens wat, 30?) niet zo heel aantrekkelijk is, maar misschien heb ik het mis (ik hoop het voor de cast). Chaira danste heel goed en René kwam er mooi mee weg, af en toe wat stapjes maar geen uitspattingen. Dit is voor mij echter geen musical om vaak naartoe te gaan. Om de voorstelling niet te verstoren werd er gevraagd geen beeld en/of geluidsopnames te maken. Iemand van onze groep had dat “niet gehoord’, dus we hebben wel wat beelden…

Fragmenten Hair, première-trap en foyer

En toen… pauze. We kwamen in onze “hippe” outfit de vader van René en zijn zussen tegen. We wensten dat we iets anders aangetrokken hadden… Papa Cees was weer apetrots op z’n zoon en terecht, René speelde (weer) geweldig.

Na de pauze zagen we dat op rij 9 de buitenste 2 stoelen nog vrij waren. Zo konden we van de 2e akte wel alles zien, want onze dure geboekte plaatsen waren echt heel slecht. René ging in de 2e akte het leger in en voor we het wisten ging hij al dood! O jee… Rare gewoonte van die man, (bijna) in elke musical haalt hij het einde niet… Na een geweldig Let The Sunshine In was het afgelopen en volgde de toegift en ontving de cast een bos zonnebloemen. Iedereen was volop aan het filmen, foto’s maken, meezingen en enthousiast en de cast gooide de bloemen naar de enthousiaste menigte.

De zaal liep leeg en we gingen naar het lopend buffet. Er lagen vreemde hapjes en culinaire hoogstandjes op ons bord toen de volledige cast nog op het toneel bleek te staan voor de perscall, dus snel ons bord neergezet en terug naar de zaal. We hebben snel ingevoegd op het podium.

Na de perscall en ons bord leeg eten gingen we klaar staan bij de trap, Martin Verheesen wist namelijk welke trap het moest zijn (er waren er daar zó veel). Er waren al veel mensen vertrokken, maar gelukkig stonden er nog heel wat fans, want het was een armoedige bedoening. Iedereen applaudisseerde, boven aan de trap kregen ze een glas champagne aangereikt en daarna kwamen ze naar beneden. Er speelde geen muziek, het was een raar moment: René & Chaira liepen voorop, niemand volgde, dus riep René de rest op om ook naar beneden te komen en hoofdrolspeler Tom Plotkin was nergens te bekennen. René was in een – voor ons – wel héél bekend shirt en toffe spijkerbroek. Hij deed een stapje opzij, omdat het vrouwke achter hem (Earnestine) zo klein was. Zo kon zij in het midden gaan staan. En ze had me toch een paar GROTE uuuhhh ogen… René kon zijn ogen er niet van af houden en wij lagen dubbel van het lachen.

Na het verplichte poseren gingen ze de grote zaal in om met elkaar na te praten, wat te eten en te drinken en te luisteren naar de hippie-band die daar speelde. (Tom Plotkin kwam pas veel later samen met een vrouw de trap af, joint in z’n hand “Peace Man” en zag er wel heel erg relaxed uit met zijn (te) grote pupillen. Wát een figuur… hij miste ook de trap bij z’n eigen première. Chaira liep samen met haar vriend Pim de zaal in. Hij is kunstenaar en wát een type is dat, met z’n selfmade wegwerkersjas inclusief kauwgomplak op z’n rug als premièrekleding… Bij de ingang van de grote zaal stonden waterpijpen en iedereen wilde daar toch wel eens ervaring mee op doen, dus het was daar nogal een drukte. Tom zal er geen behoefte meer aan gehad hebben, die was al knetterstoned toen hij in de foyer verscheen. Tsja…

René zat er helemaal doorheen, volgens mij was hij het liefst gevlucht. Hij kwam nog even naar z’n vader voor een big family-hug van een minuut of 3 en wij voelden ons daar allemaal teveel op dat moment… Het was heel ontroerend. Hij was echt bek-af.
Toen we vertrokken hebben we nog even rondgekeken in en om de hippiebus die daar geparkeerd stond met de kreet DON’T WORRY BE HIPPY erop. En toen snel de auto in en naar huis, want het was echt freezing koud.

Ik wil wel vaker naar een première! Hoewel Hair niet echt “mijn ding” is hebben we René goed kunnen supporten en hadden we een TOP-avond met elkaar.

[Marijke]

Interviews (& fragmenten) met René van Kooten uit 2005 m.b.t. Hair

 

[Marijke]

 

In overeenstemming met René hebben we (weer) een forummeeting gehouden op 09-07-2005. We zouden met elkaar in Eindhoven gaan bowlen, gezamenlijk van een lunch genieten en daarna naar de voorstelling van Hair gaan. Het werd een zeer geslaagde dag.

Castleden Earnestine, Danielle en Charl hadden toegezegd dat ze mee gingen naar het bowlingcentrum, maar toen de dag aangebroken was haakten ze stuk voor stuk af… Bummer voor René en voor ons uiteraard. René verscheen gelukkig wel en we hebben enorm gelachen in het bowlingcentrum. Zo fanatiek als hij is versloeg hij ons – tegen onze zin in – met de puntentelling. Tijdens de lunch werden de prijzen en de poedelprijs uitgereikt en konden we René de eerste prijs om zijn nek hangen. Na de lunch zijn we allemaal naar het theater vertrokken om Hair te gaan zien.
Het leek erop dat de cast nog baldadiger was dan voorheen, af en toe leek het alsof we naar de keetshow aan het kijken waren. De voorstelling was erg leuk, het bowlen dikke pret en het eten met elkaar aan één hele lange tafel een feestje om mee te maken.

Hieronder enkele beelden van de voorstelling…

[Auteur]

Berichten