Soloconcert DeLaMar Theater 26-10-2016

[Marijke]

Bericht van KAREN:
Al maanden waren de kaartjes in huis en verheugde ik mij op afgelopen maandagavond. Een soloconcert van René in het DelaMar theater, dat moest een fantastische avond worden!
Al vrij snel werd bekend, dat Bram van Shifting Daylight, een van zijn gasten zou zijn. Dat was alvast een prima vooruitzicht! De CD van Shifting Daylight is top en de liedjes zijn allemaal bijzonder. Ook werd bekend gemaakt dat hij samen zou zingen met Willemijn Verkaik! Ook niet de eerste de beste…

De feestvreugde werd helemaal groot, toen een paar weken geleden het nieuws kwam, dat het gelukt was om de 3 andere Jersey Boys te strikken, er zou dus een onvervalste reünie plaatsvinden! De avond kon bij voorbaat al niet meer stuk!

René begon met ‘I got life’ uit de musical Hair. Na een welkomstwoordje, begon hij over zijn eerste singeltje, die hij kocht voor 5 gulden. Al snel kwam hij bij zijn middelbare schooltijd op het Erasmus College in Zoetermeer. Mede door Celine Purcell kwam René in aanraking met musical en samen zongen ze ‘De laatste nacht’ uit Miss Saigon.

René ging weer heerlijk los met ‘Heaven on their minds’ uit Jesus Christ Superstar. Ik hou er zo van als hij zo lekker aan het rocken is!! Maar ook heel klein en intiem vind ik geweldig, hij zong ‘Breng hem thuis’ uit Les Misérables voor alle mensen die vechten tegen een ziekte of iets anders. Wat deed hij dat mooi…. Het duet met Willemijn uit Aïda klonk top, wat heeft die vrouw een stem!

Daarna was het toch tijd voor een feestje!! René werd weer voor even herenigd met zijn vrienden Dieter, Robbert en Tim en het dak ging van het DeLaMar!! De heren begonnen met een medley van ‘Sherry, Big girls don’t cry, Walk like a man’ en het publiek werd wild. Een staande ovatie was het gevolg! Uiteraard kreeg dit een vervolg met ‘Can’t take my eyes of you’ dat ze wisselend zongen. Daarna hoorden we de klanken van ‘My eyes adored you’, de zaal werd stil en Tim zei al ‘dat wordt lekker huilen nou’… de emoties waren weer voelbaar, wat een prachtig nummer! Zelfs Tim had moeite aan het eind. Maar ze eindigden uiteraard met een feestje. Bij ‘Oh what a night’ werd door het publiek hard meegezogen en geklapt. En toen was het pauze en kon iedereen even bijkomen!
Na de pauze kwamen Bram Bol en Ingmar Spaaij voor een aantal nummers van Shifiting Daylight. Zo fijn dat ze ‘onze’ 3 nummers zongen! Ook kwamen nummers uit ‘The Bridges of Madison County’ en ‘Once’ voorbij. Het supermooie ‘With of without you’ van U2 leverde (weer) kippenvel op.
René eindigde met ‘Somebody to love’ van Queen. Wat een stem heeft die man toch, ik heb zo zitten genieten! Na afloop mocht hij natuurlijk niet zomaar verdwijnen, het publiek riep uiteraard dat ze meer, meer wilde en toen speelde hij nog 2 toegifts (ben de naam van die nummers even kwijt).
Na afloop was het een groot gezellig feest in de foyer! Iedereen bleef napraten, René’s familie en vrienden, maar ook een aantal collega’s uit Grease en natuurlijk de fans. Aangezien Josephine en ik bleven slapen in Amsterdam, konden we lekker lang nagenieten met een wijntje.
Wat was dít een top-avond!!!

+ + + + +
Bericht van Marijke:

Wat een zalig verslag van een heerlijke en overweldigende avond.
Ik had niet verwacht dat er zo veel emotie bij kwam kijken, maar al toen “De laatste Nacht” gezongen werd had ik enorme déjà vu met de fandag van René waarin hij dit zong met Antje Monteiro en hij net zo blij en bewonderend naar z’n naaste collega stond te stralen. Met alle drukte die hij momenteel meemaakt met Grease en overige concerten e.d. bleek dat zijn stem er totaal niet onder te lijden had, hij zong echt fantastisch en het deed me veel.

Tegen de tijd dat de pauze aanbrak was er al zo veel gebeurd dat we echt aan een drankje en bijpraten toe waren. Wat een prachtige avond en wat heb ik genoten (understatement!).

Om iedereen nog even (mee) te laten genieten bij deze een JB-fragment van de show. Het door mij gefilmde materiaal is om te koesteren, ik vond het soloconcert geweldig, want alles zat er in. Emotie, prachtige songs en duetten, vrolijkheid, breekbaarheid, en vooral heel veel gevoel. Ik denk er met een heel blij gevoel aan terug.

En zó trots op René!!

*Link svp niet kopiëren o.i.d. Dieter vertelde nl. na afloop dat er al snel problemen zijn iv.m. de rechten en dat willen we ze echt niet aandoen na wat ze ons gegeven hebben. Het was zó mooi wat ze ons brachten, dat gaan we niet rondsmijten maar koesteren!

Na de pauze hebben ze als Jersey Boys niet meer opgetreden, maar kregen we toch een onverwachte en hilarische toegift toen de mannen als DeLaMar-personeel kwamen helpen om het decor klaar te maken voor de volgende songs…

+ + + + +
Bericht van JoosD:

Zoals Karen al aangaf, hadden we onze kaartjes uiteraard direct gekocht zodra bekend was dat René een soloconcert ging geven. Want, ik moet toegeven, ik ben een grotere fan van de liedjes-René dan van de musical-René. Uiteraard bezoek ik zijn musicals met heel veel plezier, maar mijn hart gaat vooral sneller kloppen als hij gewoon ‘als zichzelf’ liedjes (of nummers, zoals de kenners het volgens René noemen) zingt. Want ik vind dat hij dan op zijn best is. Dan komt zijn talent het meeste tot zijn recht. En zijn passie voor muziek. En vooral zijn lef. Want poeh, ga er maar staan…in je eentje voor zo’n volle zaal met alle blikken verwachtingsvol op jou gericht. En dat hij dan het lef heeft om zich zo kwetsbaar op te stellen. RESPECT!! Gelukkig had hij nog wel een fijne band met vrienden en bekenden achter zich staan; dat was een mooie back-up. En niet te vergeten de vrienden die een gastoptreden verzorgden.

We werden maandagavond getrakteerd op een prachtig uitgebalanceerd en professioneel programma. Hij voorspelde in zijn introductie een chaotisch geheel, maar ik vond dat het dit alles behalve was. Okay….er werd wel een jasje iets te nonchalant op de grond gegooid, er werd een keer bijna een verkeerde toelichting bij een liedje verteld, af en toe was er een pauzetje omdat René zijn gitaar even moest bij-stemmen.…maar dat maakte het geheel juist charmant en persoonlijk.

Want persoonlijk was het. Wij zaten op rij 2 en dat zal ook zijn steentje hebben bijgedragen aan het “huiskamer-gevoel” dat ik had. Want hierdoor vergat ik soms die bomvolle zaal achter ons. Maar ook de setting op het toneel, met de hoogpolige huiskamer-tapijten, droeg hier aan bij. Mooi bedacht!
En natuurlijk de persoonlijke toelichting die bij bijna alle liedjes werd gegeven. René vertelde steeds wat een nummer voor hem betekende. Dit kon zijn omdat het uit een bepaalde periode van zijn leven kwam of uit een productie waar hij aan mee had gedaan of omdat hij het nummer aan iemand of iets opdroeg, etc etc. Zonder deze praatjes was het ook een mooi concert geweest, maar op deze manier werd het een zwaar persoonlijk geheel. Wederom RESPECT.

En BEWONDERING. Want tijdens dit concert werd weer eens duidelijk wat een groot arsenaal aan muziek- en zangtypes René in zijn bereik heeft. Het ene moment stond hij als een ware rockster te knallen met bijvoorbeeld Heaven on their minds (Jesus Christ Superstar) of kreeg hij de zaal aan het zingen met Somebody (Queen) om het vervolgens te presteren om simpelweg om te schakelen naar een heel broos en kwetsbaar liedje zoals A Gentleman’s Excuse me (Fish) of Without your love (Roger Daltry).

Zelf was ik erg onder de indruk van de volgende liedjes. De zeer broze uitvoering van Breng hem thuis (Les Mis), waarbij René zichzelf zachtjes begeleide op gitaar. With or without you (U2), briljant begeleid door de band; zo knap om een Bono te kunnen evenaren of….misschien zelfs te overtreffen (en dat ik dat zeg als U2-fan, dat wil wat zeggen) En niet te vergeten dat wonder-wonderschone nummer Marta (uit de musical Kiss); ik mis die musical nog steeds!! Frozen, met zijn prachtige verwoordingen van verwarde gevoelens dat hij zong samen met Bram Bol (Shifting Daylight) en uhh…..ben zijn naam vergeten. Falling slowly, uit de musical Once, die musical die helaas helaas maar niet naar Nederland lijkt te komen en wat René samen zong met 1 van zijn gasten Willemijn Verkaik.

Oh ja…de gastoptredens. Hoe fijn dat hij Celine Purcell zo spontaan en lastminute had uitgenodigd om het duet De laatste nacht (Miss Saigon) met hem te komen zingen. En de inmiddels internationale ster Willemijn, wat heeft zij toch een bijzonder prachtige stem! En natuurlijk ons ‘eigen’ huiskamergenot Shifting Daylight die zowaar drie van onze favoriete nummers ten gehore brachten. En natuurlijk onze drie lievelingen en kanjers van de Jersey Boys. Wat een intens genot om deze heren weer zo naast René te zien staan glunderen. Ik kreeg die glimlach maar niet meer van mijn gezicht!!

Al met al, het was een overweldigende avond om nooit nooit meer te vergeten!!! Een avond met een gulle lach en een traan van medeleven en trotsheid.

+ + + + +

Bericht van Marijke:

Het voorstellen van de band en het prachtige
“De Laatste Nacht” uit Miss Saigon met Céline Purcell:

Uit Jesus Christ Superstar:
Heaven on Their Minds:

Met Bram Bol en Ingmar Spaaij erbij:
Shifting Daylight met het overheerlijke Two Hands:

Wat een verwennerij was deze avond !!
En goeie reclame voor veelzijdige René, het was een fantastische avond.
Tip: AVROTROS heeft opnames gemaakt. Wellicht is er iets van terug te vinden op Youtube.
#nagenieten

[Auteur]

Berichten