ONDER DE GROENE HEMEL (2015)

9 januari 2015: De eerste Try Out van Onder de Groene Hemel in het Zaantheater in Zaandam. Regisseur Koen van Dijk wilde graag een voorstelling maken als ode aan de poëzie van Lennaert Nijgh en de tijdloze melodieën van Boudewijn de Groot. De vele liedjes die voorbij komen zijn voor iedereen herkenbaar en worden aangevuld met wellicht iets minder bekende liedjes die mooi in deze musical blijken te passen.
In de hoofdrol zien we René van Kooten als Jimmy, de verteller. In veel scènes maakt hij echter zijn opwachting ook in andere rollen, zoals bv. de apotheker, de tramconducteur en de leraar maatschappijleer, inclusief pijp.
Thomas Cammaert zien we in de rol van hippie Berend de Jager en Sophie van Veldhuijzen als zijn geliefde Barbara ‘Babbe’ Groenendaal. De ouders van Babbe -Anna en Bavo Groenendaal – worden gespeeld door Anne-Mieke Ruyten en Jan Elbertse.

Bij het betreden van de zaal kregen we een (voorlopig?) programmaboekje. Geen scènefoto’s er in, maar wel de cast en de band uitgebreid in beeld met hun CV en enkele repetitiefoto’s.

Koen van Dijk betrad het toneel en heette iedereen welkom bij de allereerste Try Out van deze musical en gaf een korte uitleg over de repetities en het feit dat sommige onderdelen wellicht nog iets aangepast zullen gaan worden, dit is mede afhankelijk van de reacties op alles vanuit de zaal.

Bij aanvang viel gelijk het decor op: volop macramé knoopwerk op de bühne en meubilair en accessoires uit het jaar 1969 – het jaar waarin de musical begint – en de kleding komt ook echt uit die tijd. Erg leuk en herkenbaar.
In de eerste scène komt René in witte kleding op zijn witte Allstars op en het mooie beginliedje pakt je gelijk. De zaal was muisstil en alle spelers verschijnen één voor één op het toneel waarin gelijk opvalt dat de stemmen van de hoofdrolspelers en het ensemble mooi met elkaar kleuren. Het verhaal begint op het gymnasium, waar de diploma-uitslagen net bekend zijn gemaakt.
De kleding van René blijkt een basis outfit die steeds aangevuld wordt met een jas, bont-gilet, hoed enz. Zijn (nieuwe) pruik met lang haar blijft tijdens de hele voorstelling op.

Sommige liedjes hebben erg veel en zeer snelle tekst. Het viel me op dat zowel René als Thomas goed articuleerde en dan krijg je er toch veel van mee. Niet alle liedjes klonken mij bekend in de oren, maar er zaten een paar (voor mij) hele mooie nieuwe tussen. De stem van Thomas Cammaert is ook erg aangenaam, hij pakte als Berend de zaal behoorlijk in. Hij is ook een vlotte verschijning als langharige hippie op het toneel.

Veel van de muziek komt rechtstreeks van het toneel af. Marcel de Groot speelt met 2 bandleden vaak op de achtergrond van het toneel mee en René speelt ook veel gitaar. Als Marcel zelf op de voorgrond een lied brengt valt pas goed op hoe enorm veel hij op zijn vader lijkt, ook qua stem.
Anne-Mieke Ruyten zet een leuke moeder van Babbe neer, we hebben erg gelachen om haar verschijning. Ook de zeer christelijke vader van Babbe, Jan Elbertse, is geknipt voor de rol die hem toebedeeld is. Uit het ensemble springt Hanneke Last er direct uit. Deze veelzijdige dame speelt ook fluit en gitaar en danst en acteert zeer overtuigend.

Het decor heeft als basis 2 bedden en wat houten blokken die als een puzzel in elkaar passen. Hier wordt handig gebruik van gemaakt waardoor het toneel als vanzelf gaat passen bij de scènes die voorbijkomen. Ook de fiets komt vaak voorbij, dus niet alleen tijdens “de eenzame fietser”. Het is erg vindingrijk en leuk om te zien hoe ze de fietsende cast met elkaar over het toneel laten rijden.

Qua geluid waren er (helaas) nog veel verbeterpunten, want microfoons gingen bv. vaak te laat open, maar het was ook een Try Out, dus het is ze vergeven.

De 2de akte opent zowel op het toneel als in de zaal met “Het land van Maas en Waal”. De sfeer zat er gelijk helemaal weer helemaal in en tijdens de show werd er ook diverse keren meegeklapt met de liedjes, wat toch ook wel apart is bij een musical. Ook na diverse liedjes barstte er een applaus los. Er zat in de 2de akte een liedje wat me meteen aansprak, heel fijn met René met zijn gitaar (en later Thomas erbij). Uit het programmaboekje leerde ik dat dit “Reizen” heet.

Er zit een vrolijke finale aan de musical en de zaal reageerde erg enthousiast op het gebodene met een langdurig slotapplaus. Om kwart over 8 was de voorstelling begonnen, rond kwart voor 11 was het pas afgelopen. René speelt wederom een totaal andere rol vergeleken bij wat we al van hem gezien hebben. We boffen maar met zijn  veelzijdigheid.
Op 29 januari is de première van Onder de Groene Hemel in Haarlem. We hebben de toezegging binnen voor een perskaart, dus daarvan zal weer een uitgebreid verslag mét opnames volgen.

Onder de Groene Hemel trekt door heel NL, dus als je de kans krijgt… ga dan zeker kijken.

*Koen van Dijk tijdens het welkomstwoord en het slotapplaus.

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

QUOTES uit het verslag van JOSEPHINE:

Onder de groene hemel behoort wat mij betreft onder de kleinkunst musicals: subtiel, kunstzinnig, echte luisterliedjes, gevoelig, kleine cast, maatschappijkritisch. Dit in groot contrast met de vorige grote, swingende musical Jersey Boys met een grote bezetting, waarin René in het vorige seizoen mocht schitteren. Ik zag hier steeds weer onderdelen van het drieluik De tuin der lusten van Jeroen Bosch. Heel mooi gedaan.

Thomas Cammaert nam mij mee in zijn gedachtes en gevoelens. Ik moet eerlijk zeggen dat ik meer in hém mee ging, dan in de rol van Sophie. Maar wellicht dat ook zij een natuurlijker spel gaat ontwikkelen, gedurende de try-outs. ook Anne-Mieke Ruyten en Jan Albertse zetten hun rol overtuigend neer. Een heel herkenbaar echtpaar uit de jaren 60/70. Veel karaktertrekjes die ik direct herkende in mijn eigen ouders en daardoor lachwekkend maar vooral vertederend.

De liedjes waren een stil genieten. Voor mij dan. Veel generatie-genoten uit de zaal hadden moeite met “stil” genieten; je hoorde ze af en toe zachtjes meezingen. En dat was eigenlijk niet eens storend. Daarom ook zo slim om de 2e akte te beginnen met het Land van Maas en Waal, zodat de zaal even lekker uit volle borst mocht meezingen.

Wat ik ook subtiel gedaan vond, was dat je als kenner van de muziek van Boudewijn de Groot en Lennaert Nijgh, soms al op een subtiele wijze hints van liedjes kon opvangen. Eén voorbeeldje, om verder niet te spoileren: de hoofdrolspeelster heet Barbara en halverwege de voorstelling noemt haar geliefde haar Babbe . Maar ook de naam die Hanneke in de voorstelling heeft, zowel haar voornaam Julia als haar achternaam Bloem.

Verder veel leuke subtiele grapjes door vooral René, waarbij hij als een soort van toekomstvoorspeller dingen opnoemt die wij nu normaal vinden maar die in die tijd onwaarschijnlijk klonken. Zoals: “Waarom ontwikkelen we geen auto’s die met een stekker in het stopcontact kunnen worden opgeladen? Neeeh…dat kan niet”. Deze grapjes waren verrassend en werden goed ontvangen door het publiek!

QUOTES uit het verslag van MARLOES

De laatste voorstelling van ODGH:
Op social media zag je vaak filmpjes voorbij komen van een toegift na de show. Ik heb er in Amsterdam en Den Haag (teleurstellend) geen gezien. In Zwolle ook niet, maar daar miste wel meer. Hanneke die de rol van Julia speelde stond die avond met hoge koorts op de planken, haar prachtige lied op de gitaar werd hier uit het script geschreven die avond. Kan me voorstellen dat ze dan ook geen toegift doen.

Wat was het toch een hele fijne voorstelling, iedereen van het forum die het niet gezien heeft…. gemiste kans, echt waar. Wat was het heerlijk luisteren naar de liedjes, gezellig, mooi, ontroerend, het passeerde allemaal de revue. En bij de eerste keer stond ik verbaasd welke liedjes ik eigenlijk ook echt kende, zonder de platen van Boudewijn de Groot in huis te hebben. Het toneel met de attributen, eenvoudig maar effectief en duidelijk wat er mee bedoeld werd. De woordgrapjes, de genoemde, zo specifiek jaren 60 dingen, zoals oa de DAF met z’n pientere pookje, exota en vlaflip.

De muzikanten die zo fijn meededen. Niet alleen maar stilstaan op het toneel maar ook betrokken met een rolletje, of vooraan met een solo stuk.René had een leuke rol, wennen aan zijn lange haar, maar bij de zoveelste voorstelling ook zo vertrouwd. Zijn gezichtsuitdrukking waren heerlijk om te zien. Zondag huppelde hij af en toe over het toneel, grappig.
Zondag, ach ja, de allerlaatste. René noemde het ook bij de intro…. Dames en heren in Den Haag, welkom bij de allerlaatste ODGH…. Gelieve geen beeld en geluid opnames te maken……

Naar mijn idee gaf iedereen zich nog eenmaal helemaal bij deze laatste! Vol overtuiging werd er gezoend, en geacteerd. Bij het begin van de 2e akte werd gelukkig de “orkestbak” benut, en kon ik (samen met mijn dochter) genieten van René die vlak voor/boven ons stond te zingen.

Voordat we het wisten was daar alweer het einde, en kwam het applaus. Snel mijn fotocamera uit de tas, want ik had voor hier een foto beloofd, en het is dat ze nog bloemen kregen van oa Dhr Koen van Dijk, anders had ik dat moment ook nog eens gemist.

Nog even buigen, nog een keer, en weg waren ze…….

Beteuterd bleven we achter in de zaal…… geen toegift??? Nee hoor echt niet.
Het was echt over en uit voor #ODGH!